Στο άρθρο αυτό παρουσιάζονται οι βασικές έννοιες, οι οποίες οδηγούν στην ανάγκη να προσεγγίζουμε σήμερα την κύηση, την περιγεννητική και βρεφική περίοδο, όχι μόνο από ιατρική αλλά και από ψυχοκοινωνική άποψη. Η ανάγκη αυτή υπαγορεύεται αφενός μεν από τις νέες δυνατότητες ανθρώπινης αναπαραγωγής (οι οποίες πολύ συχνά δημιουργούν ηθικά και δεοντολογικά διλήμματα), αφετέρου δε από τη βεβαιότητα των κλινικών ευρημάτων ότι, η εγκυμοσύνη αποτελεί για τη γυναίκα εξελικτική κρίση. Επομένως, αυτό την καθιστά κατ’ εξοχήν περίοδο προληπτικής παρέμβασης σε ό,τι αφορά την ψυχοσωματική εξέλιξη του παιδιού που θα γεννήσει. Εξάλλου, οι σύγχρονες γνώσεις μας σχετικά με τις θεαματικές ικανότητες του νεογέννητου οδήγησαν στη μελέτη της συμβολής του στη δημιουργία των πρώιμων σχέσεων, που θα εγκαθιδρύσει με τα σημαντικά πρόσωπα του περιβάλλοντος του. Τέλος,  αναφέρονται οι καταστάσεις εκείνες οι οποίες μπορεί να υποθηκεύσουν από πολύ νωρίς την ικανότητα των γονέων να υποδεχθούν το παιδί τους και να το εντάξουν στη ζωή τους, επίσης οι καταστάσεις πρώιμης ψυχοπαθολογίας του βρέφους, που εμποδίζουν την αξιοποίηση του δυναμικού του